شاعر : محمدفرحبخشیان(ژولیده نیشابوری) نوع شعر : مدح وزن شعر : مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع قالب شعر : مثنوی
آن شب زمين مكه بر خـود ناز مى كرد با ناز خود درهاى رحمـت باز مى كرد آن شب حرم سرتا قدم حـق راهدف بود گوياى تكبير بــــلال از هر طـرف بـود
آن شب شفق درباغ دلها لاله مى كاشت آن رابه عشق يارهجده ساله مـى كاشـت آن شب سحرسجاده ى دل باز مى كـرد قامت به قد قامت، مودّت سـاز مــى كرد آن شب فلق شعر گل مهتاب مـى خـواند ازبهرغم شادى حديث خواب مــى خواند
آن شب سپيده جامه برتن چاك مى كرد گرد ملال از روى احـمد پــــاك مى كرد آن شب زمان چرخ و فلك را تـاب مى كرد كلك قضــا لـــوح قــــدر را آب مــى داد آن شب زمين آبستن شـور و شـعف بود غواص دل آمــــاده ى صـــيد صدف بود آن شب منا شعـر مباركبـــاد مــى خواند زيــبا سرود آن شــــب ميــلاد مى خواند آن شب خديجــــه بـود و درد بـار دارى از بـــاردارى بــــود كــــارش بــيقرارى آن شــب ز تنهايى روانش رنـج مى برد رنج شكــــوفايى بــــه پاى گنــج مى برد آن شب زنان مكـــــه بر او پـشت كردند از او بريدند و نكـــوهــش مشـــت كردند آن شب درّ ناسفته اى، بـحر كـــرم سفت طفلى كه بودش دررحـم بـا اوسخن گفت آن شب ميان آن دو اســـرارى مگو بـود وقـــــت شــــكوفـايى نــــخـل آرزو بــود آن شب به مادرازبهشـت وحورمى گفت از مرگ ظلمت در ديــــار نور مى گفت آن شب سحر آهنگ شادى ساز مى كرد در را براى صبح صــــادق باز مى كرد آن شب خديــجـــه بـــود و آه جانگدازش لطف خداى مهربــــان و سوز و سازش آن شــب بهشتــــى بانــــوان امداد كردند با يارى خـــــود قــــلب او را شاد كردند آن يـــــك به دستش ساغرى آكنده از مُل آن يك برايـــش سنــدس و استبرق و گل آن يــــك به پايش با ترنم لاله مى ريخت لبخند از لــــب در، ديـار ناله مى ريخت آن يك بــــرايش بــاده در پيمانه مى كرد آن يك پريشان گيســـوانش شانه مى كرد مــــريم به گـــوشش آيه انجيل مى خواند آسيه بهــــــرش داستــــان نيل مى خواند ســـارا برايش عود و عنبر دود مى كرد او را مهيــــا بــــهر يــك مولود مى كرد نــــاگه خـدا از راز هستى پرده برداشت آهنگ فتح نور در شهــــر سـحر داشت تــــا مصــــطفى را ابــتران، ابترنخوانند شعر هجا در وصف پـــيغمبر نــــخوانند ام القــــرا آيــــينه دار نــــور گــــرديــــد چشم كج انـــــديشان عالــــم كور گرديد كون ومكان را ذات حق زيب وفرى داد بر خــــاتم پيـــــغمبرانـــــش دخــترى داد آن هــــم چه دخــــتر نازنين و ناز پرور دخـــتر نه ؛بلـــكه بر يتــــيم مكه، مــادر بــــالاتر از او بـــين زنها دخترى نيست در امتــحان هـمسرى شد نمره اش بيست آمــــد به دنــــيا عــصمت كبراى سر مد ام الائـــمــــه فــــاطــــمــــه ام مــــحمــــد آمــــد بــــه دنــــيا شــــاهكار كلك خلقت گنجــــينه شــــرم و حيــــا و كان عصمت آمــــد به دنــــيا آنــكه نورش منجلى بود معراج احـــمد بــــود و منهــــاج على بود آمــــد به دنيا آنكـــه هستى هست مستـش از مستى هــــستى بــــشر شد پاى بستش گــــر او نــــبودى هستـــــى عالم نبودى مشهـــــودى از آب و گــــل و آدم نبــودى گــــر او نبــــودى زندگى بى محتوا بود در پــــرده ابــــهام آيــــات خـــــدا بـــــود او رحــــمتى بر رحمـــــة للعالمين است او زينـــت آيـــــات قــــرآن مبـــــين است بـــــر جسـم ختم الانبيا روح است زهرا بر كشتــــى عــــدل عـلى نوح است زهرا آئينــــه دار نــــهضت پيغمبـــر اسـت او بهر پدر دلســــوزتــــر از مـــادر است او مظهر خدا هست و خدا را اوست مظهر ساقى علـــى هست و على را اوست كوثر شــــرمنده از نــــور جمالش آفتاب است درس نخــــستين برزنان حفظ حجاب است لب هاى ختــــم الانبــــيا بوسيـــد دستش پيمــــانه صــــبر علـــى گرديــــد مستـــش از بس كـــه داده ذات حق قدر و مقامش قـــد قــــامت احمد بــــود از احـــترامـــش بــــى فاطمه نــــام نــــبى مــــعنـا ندارد فـــــرقى علــــى با حـــضرت زهـرا ندارد